O cheiro a néboa tráeme lembranzas de vello. De cando, hai trinta anos, cheguei a este país da brétema, ou cando, moito antes, marchaba cedo, co pai, buscar petróglifos polos penedos e brañas de Campo Lameiro. Ese cheiro húmido pégase a un, afíncase no cerebro, e sen te decatar convértese en imprescindíbel. Nunha necesidade. Nunha droga.
A néboa converteuse en introspección. No reactivo que inicia un proceso de reflexión cando paseo. Un paseo que se goza en soidade, illado pola dimensión extraterrestre da grisalla. Non pode ser doutro xeito. Nunca o foi. É unha relación demasiado íntima como para compartila.
En certo sentido é como cando acordo á mañá e, sen acadar a conciencia completa, invento o día. Ou como cando me ducho e recupero os soños que, supoño, debín moldear pola noite.
A néboa recupérame. Faime consciente.
