O terceiro dos procedementos podería superar os traballos dos xigantes. Os montes perfóranse mediante galerías escavadas a través de grandes distancias á luz de candís cunha duración que serve de medida ás quendas, e durante moitos meses non se ve a luz do día. As minas deste tipo chámanse arrugias e nelas ábrense fendas de súpeto, e os derrubes esmagan aos que traballan, así que parece menos arriscado sacar do fondo do mar as perlas e múrices. Até tal punto temos convertido en perigosa a terra (…) A montaña derrúbase esmiuzada facendo tal ruído que a mente humana non é capaz de concibir, producindo un golpe de aire incríbel. Os mineiros contemplan vitoriosos como claudica a natureza.
Deste xeito explicaba Plinio O Vello, hai xa 2000 anos, un dos sistemas que o imperio romano empregaba nas súas explotacións mineiras. Milleiros de operarios coas técnicas máis avanzadas do momento, movían millóns de metros cúbicos de terra e pedra na procura do mineral. O resultado deses “traballos de xigantes” enténdese nas súas palabras: perigos, destrución do medio e vaidade dos homes. Toda esa vaidade, todos os perigos pasados, toda a riqueza acadada, fica no esquecemento, nada queda agás as fendas no terreo, as feridas cicatrizadas polo monte que o invade todo. Despois da primeira colonización desta terra nada mudou, ficamos como estabamos, pero con máis buracos.
Finais do século XX. Milleiros de operarios coas técnicas máis avanzadas do momento, movían millóns de metros cúbicos de terra e pedra na procura da lousa. O resultado deses “traballos de xigantes”, a barbaridade, nin precisa palabras. Toda esa vaidade, todos os perigos pasados, toda a riqueza acadada, fica no esquecemento, nada queda agás as fendas no terreo, as feridas cicatrizadas polo monte que o invade todo. Tras da segunda colonización desta terra, a do capital, nada mudou, ficamos como estabamos, pero con máis buracos.
Hai anos ironizaban dicindo: “imos comer turismo!”, pois vaia, hoxe comeremos pedras. Pacios da Serra, Corcoesco, Vilabella, Casaio…tranquilos, outros 2000 anos e todo amañado.
Recolleremos mañá o que sementemos hoxe.
